Dieren hebben een opvallende plek in ons dagelijks leven. We hebben huisdieren die eigen (design) meubels hebben, (mensen) namen krijgen en op allerlei manieren worden vertroeteld. Soms halen we dieren op een hele andere manier in huis – denk aan de in plastic verpakte stukjes vlees uit de supermarkt. Het dier is daar vaak niet meer in te herkennen; het proces van het slachten en prepareren wordt aan ons blikveld onttrokken. Dat een dier voor ons eten sterft, sluiten we uit onze beleving uit. Heel anders gebeurt het in het restaurant Carcasse van Hendrik van Dierendonck. Deze slager ziet zijn werk echt als een kunstvorm – het mag dan ook gezien worden. Het publiek eet het vlees, dat in vitrines in dezelfde ruimte te zien is. Grote racks en hammen liggen duidelijk herkenbaar uitgestald. Misschien wat ongemakkelijk, maar het laat zien dat in ieder geval de bezoekers van dit restaurant bereid zijn om te zien wat het betekent om en stuk vlees op je bord te hebben. Het doden van het dier dat je op je bord wil, wordt zichtbaar. Ook in de wereld van de jagers verandert er iets. Het opvallend stijgende aantal vrouwen in het jagersberoep laat zien dat het beheer van de natuur meer wordt geaccepteerd.
Onze omgang met dieren wordt dus een stukje minder anoniem, en geïnstitutionaliseerd. Binnen afzienbare tijd zullen we op de vleesafdeling in de supermarkt stukken vlees zien waar we het dier in kunnen herkennen. Huisdieren worden minder als mensenkinderen behandeld, en het hondenhok in de tuin komt weer terug.